Skąd się bierze tasiemiec u kotów? Koty najczęściej zarażają się tym pasożytem przez połknięcie zarażonych pcheł podczas pielęgnacji futra. Szacuje się, że koty, myjąc się, połykają około 50 procent pcheł, które znajdują się w tym czasie na ich sierści. Po połknięciu pcheł larwy tasiemca osiedlają się i Re: Tasiemiec!!! Witam, Ostatnio zauważyłem w kale białe cząstki - wyglądające jak ryż. Po opisach w internecie stwierdziłem, że to jest tasiemiec psi (Mam wiele objawów to potwierdzających: bóle brzucha, biegunki, wychudnięcie). Sprawdź jakie objawy daje tasiemiec, jak wykryć jego obecność oraz jak pobyć się tasiemca. Tasiemiec to pasożyt, którego żywicielami mogą być zarówno ludzie jak i zwierzęta. Skaidrės. Robaki płaskie pasożytnicze . Większość robaków płaskich to pasożyty. Pasożytnictwo a współpraca. Płazińce pasożytnicze. Przywry wnętrzniaki. Jak wygląda tasiemiec? Człon tasiemca pod mikroskopem. Cykl rozwojowy tasiemca uzbrojonego. na przykładzie tasiemca bąblowcowego. Taenia solium – tasiemiec wieprzowy, który znajdował się w ciele dzieci, był przyczyną wszystkich dolegliwości. Rodzeństwo niezwłocznie poddano leczeniu lekami przeciwpasożytniczymi, a ich stan jest monitorowany. Jaja tasiemca dostały się do organizmów dzieci wraz z niedogotowaną wieprzowiną, którą w Chinach je się niemal Jest to tasiemiec uzbrojony, co oznacza, że oprócz przyssawek na jego główce znajduje się także 7 rzędów haczyków, za pomocą których przyczepia się do ściany jelita. Wygląda on jak tasiemka, mająca długość do 80 cm, składająca się z członów przypominających pestki ogórka, zdolnych do ruchu. Mąż pojechał do weta po jakieś tablety dla całego towarzystwa, zabrał ze sobą gada w słoiku by upewnić się u weta czy to rzeczywiście tasiemiec. Mam 2 koty, 3 psy no i 2 dzieci. Przeraża mnie wizja robala w moich zwierzakach a co dopiero jak o dzieciach pomyślę. Albo prawie żadnych, bo uwagę powinny zwrócić takie symptomy jak: utrata apetytu i masy ciała, problemy z koncentracją, osłabienie, kaszel, gorączka, szumy w oddechu. Są to jednak objawy typowe dla wielu chorób, dlatego mało kto kojarzy ich występowanie z pasożytem. Jak wygląda tasiemiec w kupie? Diagnoza kliniczna stawiana jest zwykle poprzez obserwację białych, ruchomych segmentów tasiemca w kale lub pełzających po odbycie. Segmenty te wyglądają jak ziarna białego ryżu lub nasiona ogórka. Jego żywicielem ostatecznym jest człowiek, a pośrednim – bydło. Bytuje w jelicie cienkim, gdzie może żyć nawet 30 lat. 2. Objawy tasiemczycy u ludzi. W wielu przypadkach tasiemczyca nie daje objawów, które moglibyśmy łączyć z chorobą pasożytniczą. Niektóre z jej symptomów, np. osłabienie czy zaparcia, zrzucamy na karb 9Ruy. "Każdy czeka na tego idealnego śledzia, a ostatnio są same porażki, ponieważ śledzie, które kupujemy, zazwyczaj są z kubełka, gdzie jest woda lekko osolona, a śledź jest prawie że surową rybą. Już nie mówię o ilości tasiemca lub jaj tasiemca, która się znajduję w tychże śledziach, bo jest to ogromne zagrożenie dla naszego zdrowia" – ostrzega Magda Gessler w swoim filmie. Czy powinniśmy się bać? Zobacz film: "Rozgrzewający zbiteń. Rosyjski napój na pasożyty" spis treści 1. Magda Gessler nie kupuje śledzia w Polsce 2. Pasożyty w śledziach (Anisakis simplex ) 3. Nicienie, tasiemce i kolcogłowy 4. Śledź śledziowi nierówny rozwiń 1. Magda Gessler nie kupuje śledzia w Polsce Znana polska restauratorka, Magda Gessler, twierdzi, że w Polsce nie można kupić śledzia, który jest świeży, dobry i bezpieczny dla zdrowia. Sama woli kupować go u naszych zachodnich sąsiadów, bo jak twierdzi, tam jest idealny. Czyli jaki? "Śledź musi być dobrze zasolony, z beczki, z mleczem lub ikrą w środku. O takiego bardzo trudno. Powinien mieć też głowę, a o to jeszcze trudniej" – wyjaśnia Magda Gessler. Magda Gessler (ONS) To prawda, w niewielu polskich sklepach można kupić takie śledzie, a jest to związane z kosztami ich produkcji. Śledź solony, przełożony do wiaderka to koszt ok. 9 zł/kg. Ten z beczki jest dwa razy droższy i kosztuje zł/kg. Czy warto zapłacić więcej? 2. Pasożyty w śledziach (Anisakis simplex ) W rybach dziko żyjących występuje wiele pasożytów i jak zapewnia dr Katarzyna Nadolna–Ałtyn z Morskiego Instytutu Rybackiego PIB w Gdyni, jest to zjawisko powszechne. Jak wyeliminować nieproszonych gości z ryb? - Sam proces przygotowania ryb do sprzedaży, czyli ich patroszenie eliminuje pasożyty żyjące w układzie pokarmowym. Poza tym procedury europejskie wymagają, żeby ryby, które trafiają do sprzedaży, były poddane obróbce termicznej. Żeby zabić nicienie należy ryby mrozić przez 24 h w temperaturze minus 20 stopni – wyjaśnia dr Nadolna-Ałtyn. Śledzie sprzedawane w marketach (East News) Jednak śledzie na wigilijny stół kupujemy surowe i nie mamy pewności, czy przeszły obróbkę termiczną. W dodatku na stoiskach rybnych sprzedawcy zapewniają, że ich produkt nie był mrożony. Jak zatem wybrać te bez pasożytów? - Na pewno trzeba się im przyjrzeć, a przed przygotowaniem potrawy na stół ryby należy zamrozić lub poddać wysokiej temperaturze np. usmażyć. Solenie i marynowanie nie zabije niektórych nicieni - mówi dr Nadolna-Ałtyn. - Trzeba pamiętać, że pasożyty preferują określone organy ryby, co oznacza, że np. tasiemce bytują jedynie w przewodzie pokarmowym, który jest usuwany podczas patroszenia, jednak nicienie mogą migrować do mięśni, czyli mogą znaleźć się w filecie – wyjaśnia. Śledzie w zalewie (East News) Czy śledzie z wiaderka w zalewie octowej, czy też oleju są bezpieczne? Takiej informacji powinniśmy szukać na opakowaniu i skupić się na tym, czy produkt był poddany obróbce termicznej. Kiedy jednak zauważyliśmy pasożyty w rybie, nie należy panikować. O ile nie jedliśmy jej surowej, nie ma podstaw do obaw o własne zdrowie (chyba, że jesteśmy wrażliwi na alergeny). Problem pojawia się, kiedy ryba nie była wcześniej poddana obróbce termicznej. Wowczas powinniśmy zgłosić się do lekarza, powiadomić sklep i sanepid. 3. Nicienie, tasiemce i kolcogłowy Kiedy jednak dojdzie do zarażenia, trzeba szybko działać. Przewód pokarmowy człowieka stwarza idealne warunki do rozmnażania się pasożytów. Nicienie żyją w jelicie cienkim około 12-18 miesięcy i wywołuje szereg chorób, takich jak: glistnica (askarioza). Śledź na wigilijnym stole (East News) Zakażenie zazwyczaj przebiega bezobjawowo, jednak organizm, broniąc się przed nieproszonymi gośćmi może podnieść temperaturę ciała, dlatego możliwe jest występowanie gorączki. Niektórzy pacjenci skarżą się na bóle brzucha, nudności i biegunkę. 4. Śledź śledziowi nierówny Bogatsi w tę wiedzę, podczas świątecznych zakupów powinniśmy kierować się przede wszystkim jakością ryby i zainteresować się tym, czy ryba była wcześniej mrożona. W tym przypadku to zaleta. Śledź z wiaderka może nie być najlepszym wyborem, szczególnie gdy nie widnieje na nim informacja o obróbce termicznej. Warto pamiętać, że choć nie lubimy przepłacać, lepiej wydać kilka złotych więcej niż płacić za to zdrowiem przez kolejny rok. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Rekomendowane przez naszych ekspertów polecamy Tasiemiec jest groźnym pasożytem, którym można się zarazić poprzez spożywanie surowego mięsa i nieprzestrzeganie zasad higieny. U człowieka najczęstszym typem jest tasiemiec nieuzbrojony. Dużo bardziej niebezpieczny jest jednak uzbrojony. Wywołuje bóle brzucha, a nawet objawy neurologiczne Tasiemiec to pasożyt wywołujący chorobę o nazwie tasiemczyca. Jest to schorzenie dotyczące przede wszystkim przewodu pokarmowego, wynikające z obecności tasiemca w świetle jelita cienkiego. Tasiemiec nieuzbrojony występuje na całym świecie, choć zdecydowanie częściej na Bliskim Wschodzie. W Polsce co roku odnotowuje się niemal 200 przypadków zakażeń. Bruzdogłowiec szeroki jest typem tasiemca o charakterze endemicznym, występuje głównie w Ameryce Południowej. Tasiemiec u człowieka – uzbrojony czy nieuzbrojony? Tasiemczyca u człowieka wywołana jest najczęściej przez tasiemca nieuzbrojonego (Taenia saginata). Dużo rzadziej przez uzbrojonego (Taenia solium). Zdarzają się również nieliczne przypadki zakażeń tasiemcem karłowatym lub bruzdogłowcem szerokim. Dorosła postać tasiemca nieuzbrojonego może osiągnąć nawet 10 m. Postać uzbrojona jest mniejsza, chociaż również sięga 2–3 m. Do spektakularnych rozmiarów potrafi urosnąć bruzdogłowiec szeroki – nawet do 15 m. Tasiemiec karłowaty, jak sama nazwa wskazuje, jest niewielki. Jego wymiary to maksymalnie 6 mm. Jak każdy pasożyt, tasiemiec również składa jaja, które są wydalane ze stolcem. Nietrudno wtedy o ich przedostanie się do gleby, a dalej spożycie przez zwierzęta hodowlane – świnie czy bydło. To one są żywicielem pośrednim tasiemca. W ich mięśniach tworzą się wągry (czyli postacie larwalne tasiemca), którymi może zarazić się człowiek. Cykl rozwojowy tasiemca – jak się zarazić? Rezerwuarem i tzw. żywicielem ostatecznym tasiemca jest człowiek. Do zakażenia dochodzi najczęściej przez spożycie surowego mięsa. Tasiemcem nieuzbrojonym można zarazić się, jedząc mięso wołowe. Uzbrojony tasiemiec związany jest z jedzeniem mięsa wieprzowego lub rybiego (dotyczy to głównie łososia, szczupaka, okonia i niektórych innych słodkowodnych gatunków ryb). Jak można się domyślić, w przypadku ryb chodzi głównie o tasiemca karłowatego, ponieważ żaden inny nie miałby warunków do osiągnięcia w nich optymalnego rozmiaru. W przypadku ryb tasiemiec przenosi się najczęściej poprzez skażoną wodę, brudne ręce czy zanieczyszczony pokarm. Okres wylęgania tasiemców jest zróżnicowany. Dwa główne typy – uzbrojony i nieuzbrojony – wylęgają się około 10–14 tygodni. Tasiemiec bąblowcowy Tasiemiec bąblowcowy jest innym typem tasiemca. Wywołuje bąblowicę. Człowiek jest tak naprawdę tylko przypadkowym żywicielem pośrednim. Źródłem zakażenia są zwierzęta, na przykład koty czy psy. Dlatego tak ważne jest ich regularne odrobaczanie. Inną drogą zakażenia są dzikie zwierzęta, które oddają stolec w lesie, a człowiek zaraża się poprzez zjadanie niemytych owoców leśnych. Bąblowiec może zlokalizować się w każdym narządzie (np. w wątrobie), prowadząc do jego niewydolności. Jest częstszy u dzieci ze względu na to, że podjadają one leśne owoce niemyte, dodatkowo często po zabawie ze zwierzętami wkładają ręce do buzi. Tasiemiec – objawy Zarażenie rzadko daje silne objawy, często przez długi czas przebiega bezobjawowo. Może wystąpić ból brzucha, jednak o niezbyt dużym nasileniu. Ponadto zdarzają się nudności, wymioty czy biegunka. Bardzo groźną konsekwencją inwazji pasożyta jest wągrzyca. Innym objawem, szczególnie związanym z zakażeniem bruzdogłowcem szerokim, jest niedokrwistość. Wynika ona z wchłaniania przez tasiemca witaminy B12. Wągrzyca Wągrzyca to choroba wywołana przez tasiemca uzbrojonego zlokalizowanego w mózgu, oku, mięśniach lub w innych narządach wewnętrznych. Tasiemiec uzbrojony po dostaniu się do organizmu człowieka może trafić do krwi i lokalizować się w narządach wewnętrznych, najczęściej w mózgu. Rzadziej wędruje do gałki ocznej, mięśni czy innych tkanek. Tworzy tam wągry, mogące przetrwać w tych tkankach wiele lat, a następnie ulec zwapnieniu i obumarciu. Tasiemiec uzbrojony w mózgu Wągry lokalizują się najczęściej w korze mózgowej, wywołując obrzęk, objawy wynikające ze wzrostu ciśnienia śródczaszkowego, a także z lokalizacji wągra. Może dojść do uszkodzenia struktur mózgowych, paraliżu, zaburzeń osobowości. Rokowanie jest bardzo złe. Tasiemiec uzbrojony w oku Tasiemiec uzbrojony rzadziej lokalizuje się w oku, jednak jeśli tam trafi, wywołuje różnego rodzaju zaburzenia widzenia. Wszystko zależy gdzie się umiejscowi. Prowadzi do rozległych stanów zapalnych i uszkodzeń narządu wzroku. Zobacz film: Pasożyt w ciele człowieka. Źródło: Dzień Dobry TVN Jak wykryć tasiemca? Chory najczęściej podejrzewa zakażenie tasiemcem, kiedy dostrzeże segmenty tasiemca (człony) w stolcu. Dlatego podstawowym badaniem diagnostycznym jest stwierdzenie obecności jaj tasiemca w badaniu mikroskopowym kału. Z reguły niezbędne jest kilkukrotne przeprowadzenie badania, ponieważ aby określić morfologię tasiemca, należy natrafić na człon maciczny wydalanego tasiemca. Tylko ten fragment pozwala na zróżnicowanie tasiemca uzbrojonego z nieuzbrojonym. Badanie mikrobiologiczne umożliwia również zróżnicowanie tasiemczycy z innymi robaczycami. Leczenie tasiemca Leczeniem z wyboru jest prazykwantel podawany jednorazowo lub albendazol zażywany przez 3 dni. Inne postępowanie jest w przypadku wągrzycy z zajęciem mózgu, rdzenia kręgowego czy narządu wzroku. W tym wypadku leki przeciwpasożytnicze mogą nawet nasilić objawy neurologiczne. Jeśli wągry są pojedyncze, można rozważyć leczenie chirurgiczne. Kiedy mowa o kocich pasożytach, większość z nas ma na myśli te zewnętrzne. Zaliczamy do nich między innymi pchły i kleszcze, które jesteśmy w stanie dostrzec gołym okiem na skórze naszego czworonożnego przyjaciela. W rzeczywistości jednak równie poważnym zagrożeniem dla naszych pupili są pasożyty wewnętrzne. Tasiemiec u kota lokalizuje się najczęściej w przewodzie pokarmowym. Niestety nie jesteśmy w stanie ich zobaczyć. U zarobaczonych zwierząt nie zawsze pojawiają się objawy sugerujące problem z obecnością endopasożytów. Oprócz tego, że są powodem wielu poważnych problemów zdrowotnych u naszych kotów, mogą być bardzo niebezpieczne także dla człowieka. 1. Niebezpieczne pasożyty dla kotów 2. Jakie tasiemce mogą występować u kotów? Tasiemce u kota – sposób bytowania w ciele żywiciela 3. Tasiemiec u kota – objawy choroby? Tasiemiec u kota – czy kot niewychodzący może się nim zarazić? 4. Skuteczne leczenie tasiemca u kota Preparaty na odrobaczanie- różna postać Profilaktyka Tasiemce u kota, czy stanowią zagrożenie dla człowieka? 5. Czy posiadając w domu zwierzę, powinniśmy się regularnie odrobaczać? Zasady odrobaczania kotów Niebezpieczne pasożyty dla kotów Niestety pasożyty wewnętrzne są powszechne w naszym środowisku. Często występują te należące do pierwotniaków (np. lamblie, kokcydia), robaków obłych (np. glista kocia) oraz płaskich (tasiemiec u kota). Pasożyty wewnętrzne najczęściej występują u młodych (kociaki mogą zarazić się jeszcze w łonie matki lub ssąc mleko od zarażonej samicy). W późniejszym wieku istnieje niebezpieczeństwo zarażania się kotów za pośrednictwem form inwazyjnych znajdujących się w glebie (jaja glist, włosogłówki, tęgoryjców). Stadia larwalne pasożytów mogą znajdować się w surowym mięsie (cysty toksoplazm – głównie w wieprzowinie) lub w tkankach drobnych zwierząt (gryzoni, ptaków) będących łupem kotów (larwy glist, cysty toksoplazm). Często problem zarobaczenia pojawia się także w większych skupiskach zwierząt- hodowlach, fundacjach, schroniskach. Jakie tasiemce mogą występować u kotów? Najczęściej występujące tasiemce u kota to tasiemce psie Dipylidium caninum. Kolejną odmianą, pojawiającym się jednak dużo rzadziej jest tasiemiec Taenia Taeniaeformis, którego żywicielami pośrednimi są małe gryzonie (zarażają się poprzez zjedzenie jaj tasiemców trafiających z kałem kotów do środowiska). U kotów mamy do czynienia zwykle z tasiemcem psim, dlatego skupimy się głównie na tym gatunku. Jak wygląda tasiemiec u kota? Tasiemiec psi jest stosunkowo krótki, jego maksymalna długość wynosi do 80 cm. Posiada skoleks zaopatrzony w cztery przyssawki oraz ryjek wyposażony w pięć rzędów haków. Mające zdolność ruchu człony maciczne tasiemca makroskopowo przypominają nasiona ogórka bądź ziarna ryżu. Cechą charakterystyczną członów D. caninum jest obecność podwójnego kompletu narządów oraz otworów płciowych na obu brzegach. Przeczytaj także: ZOONOZY: Choroby od kota, którymi możesz się zarazić Tasiemce u kota – sposób bytowania w ciele żywiciela Żywicielem pośrednim tasiemca psiego są pchły Pulex irritans oraz te z rodzaju Ctenocephalides, a także wszoły Trichodectes canis. Człony tasiemca aktywnie wypełzają z odbytu, a następnie pełzają po skórze w okolicy ogona. Z rozpadających się członów tasiemca uwalniane są jaja – w postaci pakietów do 30 jaj zawierających onkosfery. Następnie jaja tasiemca są zjadane przez larwy pcheł lub wszoły, w których jamach ciała z onkosfer powstaje larwa określana terminem cysticerkoid. Cysticerkoid w zależności od temperatury otoczenia pasożytniczego owada kształtuje się w ciągu jednego do kilku miesięcy. Co ciekawe u pcheł rozwija się z zarodka dopiero po osiągnięciu przez te owady stadium dorosłego. W jednym żywicielu może być od kilku do kilkudziesięciu cysticerkoidów Żywiciel ostateczny zaraża się, zjadając pasożytniczego owada z inwazyjnym cysticerkoidem w jego jamie ciała. W jelicie cienkim żywiciela ostatecznego tasiemiec osiąga dojrzałość płciową w ciągu około 2-3 tygodni. Tasiemiec u kota – objawy choroby? Tasiemiec psi występuje na całym świecie, powodując inwazję nazywaną dipylidiozą. Jej objawem jest świąd okolicy odbytu, wywoływany przez pełzające człony tasiemca. U kotów obserwuje się najczęściej wylizywanie tego obszaru ciała. W skrajnych przypadkach może dochodzić do zapalenia skóry w pobliżu odbytu, spowodowanego mechanicznym uszkodzeniem naskórka w wyniku ocierania. W sytuacji intensywnych inwazji u młodych kotów może występować biegunka bądź zaparcie. Sporadycznie obserwowano również drgawki, a skłębione liczne tasiemce prowadziły do niedrożności jelita. Podczas badania kota można znaleźć wysuszone człony tasiemca na skórze zwierzęcia. Właściciel będzie w stanie zaobserwować je również na legowisku lub podłodze mieszkania. Odwodnione człony tasiemca przypominają surowe ziarna drobnego żółtawego ryżu. Ich identyfikacja stanowi podstawę rozpoznania inwazji D. caninum. Często bywa tak, że inwazja przebiega zupełnie bezobjawowo. Dlatego należy pamiętać, że brak objawów nie zawsze oznacza, że nasz kot nie jest zarobaczony. Tasiemiec u kota – czy kot niewychodzący może się nim zarazić? Choć może to brzmieć nieprawdopodobnie, odpowiedź jest twierdząca. Wystarczy bowiem, że zejdziemy do piwnicy czy śmietnika, gdzie żyją bezdomne szczury bądź koty. Pchła przypadkowo może zostać przez nas zabrana z powrotem do mieszkania, gdzie napotka swą przyszłą ofiarę kota. Wszystkie zwierzęta domowe, niezależnie czy wychodzą na spacery, czy nie – powinny być regularnie szczepione i odrobaczane. Skuteczne leczenie tasiemca u kota Preparaty na odrobaczanie- różna postać Jak wygląda leczenie tasiemca u kota? Obecnie istnieje wiele preparatów odrobaczających dla kotów. Występują one także w różnych postaciach – past, tabletek, czy substancji w formie spot-on. Wszystkie działają bardzo podobnie. Dlatego jeśli nie jesteś w stanie przemycić tabletki dla kota, równie dobrze możesz wylać mu preparat w postaci spot-on na kark. Domowe sposoby na tasiemca u kota niestety nie są skuteczne. Niedawno pojawiły się także tzw. specyfiki 2 w 1 w postaci spot-on, czyli jednocześnie odrobaczające oraz chroniące przed kleszczami i pchłami. Stanowią one bardzo wygodny sposób ochrony kota, szczególnie wychodzącego – wystarczy stosować je raz na 3 miesiące. Profilaktyka Pamiętajmy o regularnym odrobaczaniu naszych kotów. Jeśli kot przebywa w domu, występuje niskie ryzyko inwazji, ponieważ mniej prawdopodobne jest zjadanie przez niego gryzoni. Taki zwierzak znajduje się w grupie ryzyka A. W jego przypadku należy badać kał i odrobaczyć go w zależności od wyników lub profilaktycznie robić to 2 razy do roku przeciwko nicieniom. Gdy kot jest wychodzący i porusza się bez ograniczeń, występuje wysokie ryzyko inwazji z powodu możliwości zjadania przez niego gryzoni czy ptaków. Znajduje się on wtedy w grupie ryzyka B. U takiego kota w celu zminimalizowania zagrożenia wydalania jaj glist i tasiemców należy badać kał i odrobaczać go w zależności od wyniku lub regularnie powtarzać tę czynność co 3 miesiące preparatami przeciwko nicieniom i tasiemcom. Tasiemce u kota, czy stanowią zagrożenie dla człowieka? Jak wspomniano we wstępie, tasiemiec D. caninum może powodować również inwazje u ludzi. Przypadki te najczęściej dotyczą dzieci pozostających w bliskim kontakcie z kotem. Warto też zaznaczyć, że około ⅓ zarażonych jest w wieku poniżej 6 miesięcy. Do zarażenia człowieka dochodzi w wyniku przypadkowego połknięcia żywiciela pośredniego (pchły lub wszoła) z inwazyjnym cysticerkoidem. W wielu sytuacjach inwazja może mieć przebieg bezobjawowy. Część zarażonych osób zgłaszała jednak występowanie takich symptomów jak świąd okolicy odbytu, ból brzucha oraz biegunka. Pasożyt nie stanowi znacznego zagrożenia dla zdrowia człowieka. Aczkolwiek ze względu na jego zoonotyczny potencjał wszystkie przypadki podejrzenia inwazji u zwierząt, a zwłaszcza gdy mają one kontakt z dziećmi, powinny być traktowane przez lekarzy weterynarii ze szczególną uwagą. Czy posiadając w domu zwierzę, powinniśmy się regularnie odrobaczać? Nie ma potrzeby „odrobaczania” ludzi. Człowiek zaraża się odzwierzęcymi pasożytami, spożywając produkty zanieczyszczone odchodami psów i kotów bądź wkładając brudne ręce lub przedmioty do ust (skażone ziemią lub piaskiem, do którego zarażone zwierzęta się załatwiały). Przestrzegając podstawowych zasad higieny (myjąc regularnie ręce – zwłaszcza przed posiłkami, po zabawie w ogrodach i piaskownicach, czyszcząc owoce i warzywa spożywane na surowo, nie wkładając rąk lub przedmiotów do ust) uchronimy się przed zachorowaniem. Odrobaczanie zwierząt należy przeprowadzać tylko według zaleceń lekarza weterynarii. Najważniejsze jest ono w przypadku szczeniąt i kociąt. Zasady odrobaczania kotów Kocięta – od 3 tygodnia życia co 2 tygodnie do momentu odsadzenia (fenbendazol, flubendazol, pyrantel). Następnie co miesiąc do 6 miesiąca życia za pomocą wyżej wymienionych preparatów, emodepsydu lub milbemycyny, moksydektyny, ciężarne – za pomocą emodepsydu lub selamektyny pod koniec karmiące – fenbendazol, febantel, flubendazol, pyrantel, emodepsyd, mlibemycyna, moksydektyna, selamektyna. Jednokrotne podanie preparatu podczas okresu karmienia mlekiem jednocześnie z pierwszym odrobaczaniem dorosłe z niewiadomego źródła – dwukrotne odrobaczenie wyżej wymienionymi preparatami w odstępie 2 tygodniowym, potem po miesiącu. Następnie regularne odrobaczenie dorosłych kotów (dobrze uprzednio odrobaczonych) – wychodzących co 3 miesiące, niewychodzących co 6 miesięcy.* *opracowane na podstawie zaleceń ESCCAP (Europejska Rada ds. Pasożytów Zwierząt Towarzyszących) 2019. W. Zygner, Problematyczna diagnostyka i zwalczanie inwazji Dipylidium caninum u psów i kotów, Magazyn Weterynaryjny Gundłach, A. B. Sadzikowski, Parazytologia i parazytozy zwierząt, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2004.